Bitmeyen Hikaye...

Yasama mucadelesinin ortasında yeni birgun baslamaktadır,gunes yıne dogmaktadır ama artık bizleri aydınlatmamakta beynımızı butun benligimzi kaplamıs bulutlardan gecememektedir..insanlar rahatı birbirleirini ezerek bulmaktadır..eski rahat gunler bitmis yepyeni ama kapkaranlık bir gun baslamaktadır...


Aklımızda bu düşünceler dönüyordu hep. İlerisi.. bizim için iyi mi olacaktı acaba? Kimsenin yok edemediği yanlışları biz yokedebilirmiydik? Güneşi tekrar görmeyi özlemiştik oysaki.. Yalancı güneşle doyurulan beyinleri, karanlığı ve içimizi kaplayan korkuyu yok sayanları anlamıyorduk biz.. beynimizdeki bulutları yok saymak, görmemek eritmezdi.. Aksine üstüne gitmemiz geriyordu.

Arkamı döndüğümde herkesin yerli yerinde olması ümidi vardı içimde.oysaki kimse bıraktığım yerde değildi benim dağınık haytım dışında ben henüz kendimi yinelerken herkes kaybolmuştu.oysaki o kadar inanmıştım ki bıraktığım gibi bulacağıma.meğer umut dediğimiz şey sadece Jack Lodon'ın kitaplarında olurmuş.güvenmiştim oysaki.ama kime? kime güvenip dönmüştüm arkamı?insanlar tıpkı yıldızlr gibiymiş meğersem.sürekli birbirlerinden ayrılıyorlamış.çıplak gözle görülmüyormuş bu ayrılış.o kadar ara açılıyormuş ki fark dildiğinde çok geç oluyormuş.ne yapacağımı bilmeden sadee hayatıma koyulmalıyım artık ben.asla arkamı dönmemeliyim yada buna alışmalıyım !gidenler geri gelmeyecek ya onlar ok uzakta olacak yada ben ulaşılmaz bir yerlerde !

Eskisi gibi olabilecekmiydik ki tekrar bir araya gelsek bile...insanlar hala birbirleri için kendilerini feda edebiliyorlarmıydı yoksa kendi dertlerine gömülmüş dış dünyayla bağlantılarını mı kesmişlerdi...bizi kendimize getirecek " ne yaptığımızın neyle uğrastığımızın farkında mıyız ? " sorusunu kendimize sormamızı sağlayacak biri varmıydı yoksa o kişiyi kendimiz mi yaratacaktık ?? herkesin kurtarıcısı kendisi miydi ??!!




Devam edecek...