KARMAŞA

sancısına doğuyor güneş bugün teplerden ard arda.

kısacıksa birer birer düşüyor umutlar göz yaşlarından yanagına.

biricik sancıların biçimsiz var oluslarına dokunuyor sevimler ve bir kısımayıplıyor eli agızında.

bilinmezliğin biçinde kısalıp gidiyor kahkahalar. ve bir cümle kuruyor karanlık ölümsüzce...

anlatıyor her şeyi bir kaç harfle.



kimse bilmiyor kimse anlatamıyor diye yakınıyor kader.

sonuc bombos bir karanlık doguyor. sessizce bilinmeyen yanlıslara dogru aglıyor kalbi.

kimse hatırlamadıgı kadar var olamıyor ruh buna ynıyor.

herkes bir sonra ki adımını yıllar sonra tartıyor ve pişmanlığın denizinde bir sandal kiralayıp ilerliyor.

o kadar basitleşiyor ki her sey kimse duymuyor, kimse görmüyor.

işte o an karanlık hapsoluyor ve bir ışık kendine cekip alıyor bedeni...