Veda2

Gene sıkıldım gene yoruldum…
Oturdum yazıyorum gene.. ne yazdığımı bilmeden yazıyorum…
Sayfalara kendimi yazıyorum az kişi okusa da kendimi yazıyorum insanlara…
Belki anlamsız ama yazıyorum…
İçimde ki boşluğu yazmak istiyorum ama tatmin olamıyorum yazınca…
Anlatamıyorum aslında insanlara bir türlü durumumu.. ?
Anlıyorlar mı acaba diyorum içimden… ben onları anlayabiliyorsam onlarda beni anlar.. ?
Öyle bir şey var ki içimde kelimelere bile sığmıyor…
Derin, uçsuz bucaksız, sonsuz bir yara var sanki..sürekli kanıyor..neler geçirdim üzerine neler bastırdım neler döktüm düzelsin diye ama hala orda..bazen kabuk tutuyor “geçti” diyorum sonra bir bakıyorum kanlar gene akmaya başlamış yaram daha da deşilmiş…
Bıraktım artık bir şeyler beklemeyi..
Küçük umutlarım bile yok artık..yok ettim hepsini..gömdüm kendimle..
Dünyamda yalnızım artık hep yalnızdım aslında şimdi anlıyorum sadece…
Bakınca etrafa anlıyorum gerçekleri..görebiliyorum kendimi bana bakan gözlerin içinde..
Söylenen laflarda arıyorum benliğimi..
Bakıp, bakıp ağlıyorum sonra..hiçbir şey yokken ağlıyorum..
Yaramı gözyaşlarımla doldurmaya çalışıyorum artık…
Şarkılarla doyuruyorum gözyaşlarımı…daha anlamlı olsun diye dolduruyorum kendimi..
Daha iyi aksın diye..
Daha çok acıtsın diye..
Üzüyorum kendimi farkında olmasam bile üzüyorum..
İnsanların üzmesindense kendi kendimi üzmeyi tercih ediyorum artık..
Her gün kesici bir alete takılan gözlerimi yoruyorum artık..ağlayarak acıtıyorum canlarını…
İnsanların beni acıttığı gibi acıtıyorum kendimi..
İçimde iki kişi varmış gibi..
Ölümle yaşam gibi..
Hangisi kazanır acaba?
Hangisi esir eder beni?