Veda3

Yine ben…
Sıkılmışsındır artık benden.. ben bile sıkılmışken kendimden herkes sıkılmışken benden…
Normal bu yüzden..
Anlamsız konuşmaların geçtiği bu yerde iki tatlı sözcük mutlu ediyor aslında bizi..
Bunu fark ettim bugün..
Bir dostum lafı bir canım lafı yetiyor bazen..
Önem veriyorsan karşındakine işte o zaman daha da anlam kazanıyor mutluluğun..

Bazen de köreltiyor o dostum diyen insan seni..
Bir kötü sözü yetiyor seni üzmeye..
Bir intihar kelimesi bile yıkıyor seni bazen..
O anlamasa da yok üzülmez dese de aslında üzüyorsun hem de ta içten..
Benimsemişsin çünkü.. o senin dostun.. sen öyle düşünüyorsun ama o hala ölümden bahsediyor değer verdiğini söylese de kalbini kırıyor bu mu değer diyorsun.. birini üzmekse eğer değer vermek..
Evet tüm insanlar değer verdi bana..
Tüm insanlar umurumda bile değil aslında.. sadece dostlarım diyorum..
Onlar umutlu olsun onlar mutlu olsun yeter !
Ne kadar anlamasalar da beni onlar mutlu olunca bende düzeleceğim aslında..
Ne kadar kavrayamasalar da bunu ben onlarla neşeleniyorum aslında..
Ne kadar üzseler de beni onları hayata bağlamak mutluluk veriyor bana…
Var mı diyorum değerim onların gözünde..
Bu kadar değer verirken onlara ben mi yanılıyorum aslında diyorum..
Ben mi görmüyorum her denilene aldanıyorum..
Sorun bende mi?
Her zaman iyiliklerini düşünürken kendimi üzerken onlar için sorun bende mi?
Üzülmüyorum normalde bu kadar tek söz yıkıyor işte insanı o insanın tek sözü takılıyor kafana..
Neden dedi acaba diyorsun neden hep böyle düşünüyor..?
Üzmek için diyip kurtulmaya çalışıyorum ama hep aklımda..hep neden sorusu içimde..
Neden ben kurtaramıyorum bu düşüncelerden onları?
Eğer değerliysem ben neden dinleyip kâle almıyorlar beni?
Eğer değerliysem ben niye öyle hissetmiyorum kendimi?
Niye ağlıyorum değerli bir şey için?
Neden dönüp de sorguluyorum kendimi…
Hayat güzel derler ya hep…neden rastlayamıyorum o güzelliğe ben…
Neden teğet geçiyorum her şeye…
Neden arkada bırakıyorum kendimi her seferinde?