Veda4

Yeni bir gün !
Yeni karamsarlıklar..
Yeni hüzünler..
Yeni sonlar..
Yeni ölümler..
Yeni yok oluşlar…
Yeni gözyaşları…
Yeni ağıtlar…
Bunlar işte yeni bir gün…
Benim için, benim gibi biri için bunu ifade ediyor…
Çevremdeki gülen yüzlere karşın ben bunları buluyorum her yeni günde…
Unutmak..
Hatırlamadığım kavramlardan…
Ne kadar özledim aslında..
Ne kadar muhtacım unutmaya… unutulurken unutmamak…
İşte ezberlediğim kavram… işte yok oluşum burada..
Sevgilerimin sönüşü, acılarımın doğuşu, güneşimin batışı, karanlığın iliklerime işleyişi…
Sorularım…
Bitemeyen gerçeğim bu işte…
Bitince bende yok olacağım bu dünyadan…
Öyle hissediyorum artık..
Hislerimi gerçekleştirmek…
İşte en büyük tutkularımdan… bitmeyen sorularıma yanıt bulabilmek hem huzur hem korku vaat etmeli bana…
Ölümde tam olarak bu işte !
Soruların bitişi… ve ölüm… !
Huzur ve korku !
Peki ya sorularım ?
Ne zaman biterler ?
Korku ne zaman tenimde canlanır ?
Ne zaman huzura ererim ?
Nerde başladı sorularım… başı belirsizken sonu görebilir miyim ?
Gelir mi o günlerde..
Dayanır mıyım o kadar ben…
O kadar sözünde duran biri miyim… o kadar düşünceli… o kadar dürüst…
Bekleyebilir miyim soruların bitişlerini.. benden istenenleri yapabilir miyim ?
Ne kadar doluyum aslında..
Kelimelere sığdıramamıştım ilk başta içimdekileri.. sonra cümleler.. şimdi de yazılar…
Yetmiyor artık bunlar…
Somutluk gerek bana…
Soyut hayatımın içinde somut bir dayanak istiyorum..
Tutunup düşmek eşit değil ki tutunmamaya…
Çabalamak işte bu anahtar kelime.. !
Çabalayıp denemek lazım hep…
Yoruldum ben artık her şeyden..
Çabalamaktan bitemeyen yazılardan uğraşlardan hayattan insanlardan sahteliklerden kendimden düşüncelerden öğütlerden aşklardan dostluklardan yalanlardan doğrulardan…
Elimi ayağımı çekiyorum hayattan…
Sizin olsun lanetim!!!