Veda5

Hayatımızı kelimelere sığdırmak başkalarına aktarmak mümkün mü? Bunu arıyorum çoktandır kelimelerimi arıyorum kaybettiğim öznelerimi kullanmadığım yüklemlerimi..
Ne kadar zormuş kelimeleri sıralamak aslında.. ne kadar zormuş insanlara aktarmak beynimizdekileri.. kimse anlamaz yarı da keser ya hep.. son zamanlarda ben düşüncelerimi kesiyorum sonsuz uçurumlardan kopup gidiyorlar yakalamak için koşuyor hücrelerim tüm benlikleriyle.. onlarda uçurumdan düşüyor sonra.. beynim intihar ediyor düşüncelerim benden kaçıyor.. kan akıtmadan gidiyorlar bu sefer…
Eskiden kana sığdırırdım acılarımı akıp gidişini izlerdim usulca verdiğim sözleri bozarken sanki cam vazo kırmış bir çocuk gibi suçlu, mahcup hissederdim kendimi.. sözünü bozan bir ben miyim derdim bazen suçluluğumu yenmek kolaylaşsın diye.. çizikler uzadıkça derinleştikçe hayat kısalıyor ve anlamsızlaşıyordu..
Adıma yakışmıyordum aslında ben.. seda.. ses, yankı.. bense hep sessizdim hayatın karşısında o cam vazoyu düşüren küçük kızdım ben.. o kız büyüdükçe cam kırıklarını bileklerine sürtmeye başladı işte.. Hıçkırıklar yankılandı adına yakışır bir şekilde hem de! İçindeki çığlıklar onun sesi oldu.. sesler ruhunda oradan oraya çarpıp büyük boşluklar açtı gözyaşları boşluğa doldu..
Akan kanını seyretti.. sende gördün dimi demin bir damla daha aktı geçti önümüzden.. kanını kelimelere bulamak nasıl bir duygu.. nefreti kana, kanı kelimelere, kelimeleri yazılara, yazıları kendine katmak nasıl bir duygu acaba.. o gizli bir kapı işte.. kelimeler anahtar..ben anahtarın ne olduğunu bilmeden aranan bir kayıp..
Düşünmek çok anlamlıydı eskiden.. bıraksalar saatlerce düşünürdüm.. sonu olmasa bile düşünürdüm.. o da anlamsız artık.. kendimi düşüncelerde kaybetmeye başladıktan sonra anlamsızlaştı.. hayat koca bir şelaleydi uçuruma doğru akardı ya hani.. ben kenardan bakardım uçuruma yuvarlanmayayım diye.. düşünceler ben fark etmeden kanıma girip beni uçurumdan aşağı atmış bile.. bir dal buldum tutundum gene düşmedim o sert taşların üzerine.. o sert taşlarda delinmedi sırtım.. delinmedi benliğim.. yok etmedim kendimi gene.. ölüm hep yakındı ama yok etmedim işte nedeni yoktu.. meraktı belki de.. geleceği merak etmek.. nedeni ve anlamı yokken merak etmek.. kelimelere dökmek.. nefreti tatmaktı belki de tek arzum..
Son damlalarına kadar kanıma karıştırmak.. kanımı kelime olarak akıtmak sonra saklamak yerine göstermek.. kesiklerde ki acıları saklamak yerine göstermekti benim seçimim yazılarım artık kanımdı.. beni doyuran, tatmin eden tek şeydi belki de..!